Üç Kadın

Yıllarca üzerimizde emeği olan, her an her yaşta üzerimize titreyen, gözünde her zaman bebeği olduğumuz, eve geç geldiğimizde uyumadığını gördüğümüz, okuldan dönerken sokak ortasında gözleri bizi arayan, her davranışımıza sabır gösteren ve kırılmayan, bizim dertlerimize bizden daha çok üzülen, bizim için hiçbir fedakârlıktan kaçınmayan ANNELERİMİZ…

Ve annelerimizin elinden devralıp hayatımıza anlam katan hayattaki en güzel dostumuz ve en tatlı arkadaşımız, helalimiz, hayat ortağımız, çocuklarımızın annesi… Sıkıntılı anımızda başucumuzda gördüğümüz tek yardımcımız, mutlulukta ve sıkıntılarda tek paylaşıcımız, hayatımızın rengi, en güzel şiirimiz, hayatımızın olmazsa olmazı, en büyük destekçimiz… EŞLERİMİZ…

Birde prenseslerimiz… Bize sevdalı bir yürek… Hayatında ilk erkeği olduğumuz gülümüz… Akşamları bizi sabırsızlıkla bekleyen ellerimize bakan sevgi dolu bir çift göz… Her zaman ve her yaşta yanında olacağımızı bilen bize güvenen ve bununla gururlanan bir tanemiz… Öcülerden ve cadılardan koruyan kahramanı olduğumuz, bize koruyucu melek gözü ile bakan; onun bize, bizimde ona âşık olduğumuz KIZLARIMIZ…

Bunlar can, bunlar canan, bunlar hayatın bizzat kendisi, hayatın anlamı, bizleri yüreklerine baş tacı yapan, değerleri dünyalık ölçülerle tartılmayan üç güzel insan…

Bu üç kadını sevgilerin en yoğunu ile sevmek için düşünmeye gerek yok, bir neden aramaya da gerek yok,

Sevmemiz için annemiz eşimiz ve kızlarımız olmaları yeterli…

Ama biz bizi herkesten çok seven bu kadınları adam gibi sevmesini beceremedik.

Hep erkek rolünü oynadık… Belki de çok sevdik ama bir türlü sevgimizi ifade edemedik utandık, yakışmaz dedik… Masmavi düşlerinin altındaki sandalyeye tekme vurduk.

Yüreğimizden çıkan sevgi sözcüklerini dudaklarımızı kapayarak ağzımızın içine hapsettik, söyleyemedik erkekliğe sığdıramadık. Bal aldığımız çiçeklerimizin kıymetlerini bilemedik.

Üzerimizde emeği olan bizim biz olmamızı sağlayan yegâne varlıklara, her şeyimiz olan kadınlara bize verdikleri sevginin yarısı kadar dahi sevgi veremedik…

Neden eşimize küçücük bir hediye almak bize ağır geldi.

Annemizin hatırını sormak ve gönlünü almak için telefon açmamızı neydi engelleyen,

Kızlarımıza içten sarılıp öpüp koklamamıza hangi güç karşı çıkıyordu…

Neden herkesten fazla onlara güler yüz göstermedik.

Neden seni seviyorum diyemedik,

Ellerimizden kayıp gitmeden,

Hayal dünyamızın üç tane nadide yaprağı düşmeden…

Sorguladıkça nedenini bizde bilemedik…

Onlar da bilemedi yüreğimizdeki sevginin bağbozumu zamanını.

Bazen de sevdik ama orantı kuramadık, yüzümüze gözümüze bulaştırdık… Ya annemizi çok sevip eşimizi boşladık… Ya eşimizi çok sevip annemize ilgisiz kaldık… Bilemedik sevginin soyut bir kavram olduğunu,

Herkesi sevmeye yetecek kadar bir yüreğimiz olduğunu,

Ve tonlarca ağırlıkta sevgiyi taşıyabileceğini…

Ruhumuzdaki dalgalarda bu kadınlarımızın gemilerini alabora etsek de,

Onlar bizi karşılıksız hiçbir menfaat gözetmeden seviyorlar…

 Oğlu olduğumuz için,                                                                                                                                             

Eşi olduğumuz için,

Babaları olduğumuz için,

Eğer onların bu sevgilerine karşılık birazcık emek harcasaydık, bakışlarımıza bahar mevsimlerini getirseydik,

Yani demem o ki sevgilerini hak etseydik…

Bu üç kadında bizim için canını verirdi…

DEDİM YA BİZ BU ÜÇ KADINI ADAM GİBİ SEVMESİNİ NE BİLEBİLDİK NE DE BECEREBİLDİK…