Üst Menu
Search
Generic filters

Ana Menu

Çanakkale 1919

1. Dünya Savaşı’nda Osmanlı Devleti’nin en başarılı olduğu cephe Çanakkale Cephesidir. Dünya tarihinin en kanlı savaşı bu cephede cereyan etmiştir. İngiltere ve Fransa, müttefikleri Rusya’yla birleşerek ittifak devletlerine karşı savaşın seyrini lehlerine çevirmek istiyordu. Rus ekonomisi savaşın yükünü kaldıramaz hale gelmişti. İtilaf Devletleri Osmanlı Devletini saf dışı bırakmak, Rus Ordusuna gerekli askeri yardımı ve malzemeyi en hızlı bir şekilde ulaştırmak, Kafkasya Cephesinde bunalan Rusya’yı rahatlatmak ve Türk Ordusunun geri çekilmesini sağlamak için Çanakkale Boğazına harekât düzenlediler. İngiliz ve Fransız savaş gemilerinin Çanakkale Boğazı’ndan geçişlerine 18 Mart 1915’te başarıyla karşı konuldu. İtilaf Devletleri donanması ağır kayıplar verince, Gelibolu Yarımadası’na asker çıkarıp kara muhaberelerini başlattılar. 25 Nisan 1915’te Arıburnu’na çıkan düşman kuvvetlerini, Mustafa Kemal’in komuta ettiği birlik Conkbayırı’nda durdurdu. Bu başarı üzerine, Mustafa Kemal Albay’lığa yükseltildi.

General Harrington komutasındaki İngiliz birlikleri 6-7 Ağustos 1915’te tekrar taarruz etti. Anafartalar Grubu Komutanı Mustafa Kemal, 9-10 Ağustos 1915’te 1. Anafartalar Zaferi’ni kazandı. Bu zaferi, 17 Ağustos’ta Kireçtepe, 21 Ağustos’ta 2. Anafartalar zaferleri takip etti.

İşte bu büyük zaferin kahramanı Albay Mustafa Kemal den Çanakkale Savaşı ile ilgili birkaç anı.

Kahraman Mehmetçiklerin, büyük bir inancın, vatan ve bayrak sevgisinin eseri olan yüksek ruh gücü; Türk Ordusunu her platformda zafere taşımıştır. Mehmetçiğin bu inanç ve iman gücünü onlarla birlikte yaşayan, gören, bilen Demokratik Laik Türkiye Cumhuriyeti’nin Kurucusu Ulu Önder Mustafa Kemal Atatürk, “yüksek ruh halini” Bomba Sırtı Olayı ile bize şöyle anlatıyor.

“Bomba Sırtı Olayı ( 14 Mayıs 1915) çok önemli ve dünya harp tarihinde eşine rastlanması mümkün olmayan bir hadisedir. Karşılıklı siperler arasındaki mesafe 8 metre, yani ölüm muhakkak. Birinci siperdekilerin hiç birisi kurtulmamacasına şehit düşüyor. İkinci siperdekiler yıldırım gibi onların yerine gidiyor. Fakat ne kadar imrenilecek bir soğukkanlılık ve tevekkülle biliyor musunuz? Bomba, şarapnel, kurşun yağmuru altında öleni görüyor, üç dakikaya kadar öleceğini biliyor ve en ufak bir çekinme bile göstermiyor. Sarsılma yok okuma bilenler Kuran-ı Kerim okuyor ve Cennete gitmeye hazırlanıyor, bilmeyenler ise; Kelime-i Şahadet getiriyor ve ezan okuyarak yürüyorlar. Sıcak cehennem gibi kaynıyor. 20 düşmana karşı her siperde bir nefer süngü ile çarpışıyor. Ölüyor, öldürüyor. İşte bu Türk askerindeki ruh kuvvetini gösteren, dünyanın hiç bir askerinde bulunmayan, tebrike değer bir örnektir. Emin olmalısınız ki Çanakkale muharebelerini kazandıran bu yüksek ruhtur.”

Albay Mustafa Kemal Bey Anafartalar Grup Komutanı iken 10 Ağustos günü 19 ve 8.nci Tümenlerle,… düşmanın karaya çıkarak konuşlanmış İngiliz birliklerine karşı yapılan saldırıyı ve sonrası elde edilen zaferi şöyle anlatıyor.

“10 Ağustos 1915. Conkbayırı’nı almak ve bütün boğaza hakim olmak için İngilizler 20.000 kişilik bir kuvvetle günlerce kazdıkları siperlere yerleşmişler, hücum anını bekliyorlardı. Gecenin karanlığı tamamen kalkmış, tan ağarmak üzere idi. 8.Tümen komutanını ve diğer subaylarını çağırdım. “Mutlaka düşmanı mağlup edeceğimize inanıyorum. Ancak siz acele etmeyin. Size ben kırbacımla işaret verdiğim zaman hep birlikte atılırsınız” dedim. Bu durumdan askerlerini de haberdar etmelerini istedim. Hücum baskın tarzında olacaktı. Sakin adımlarla ve süzülerek düşmana 20-30 metre yaklaştım. Binlerce askerin bulunduğu Conkbayırı’nda çıt çıkmıyordu. Dudaklar sessizce bu sıcak gecede dua ediyordu. Kontrol ettim. Kırbacımı başımın üstünde kaldırıp çevirdim ve birden aşağı indirdim. Saat 04.30 da kıyametler kopmuştu. İngilizler neye uğradıklarını şaşırmıştı. Allah Allah sesleri bütün cephelerde, karanlıkta gökleri yırtıyordu.

Her taraf duman içinde ve heyecan her yere hakim olmuştu. Düşmanın topçu ateşi gülleleri büyük çukurlar açıyor, her tarafa şarapnel ve kurşun yağıyordu. Büyük bir şarapnel parçası tam kalbimin üzerine çarptı, sarsıldım elimi göğsüme götürdüm kan akmıyordu. Olayı Yüzbaşı Servet Bey’den başkası görmemişti. Ona parmağımla susmasını emrettim. Çünkü vurulduğumun duyulması cephelerde panik yaratabilirdi. Kalbimin üzerinde cebimde bulunan saat paramparça olmuştu. O gün akşama kadar birliklerin başında daha hırslı olarak çarpıştım. Yalnız bu şarapnel kalbimin üzerinde aylarca gitmeyen derin bir kan lekesi bırakmıştı. Aynı gün gece yani 10 Ağustos günü beni mutlak ölümden kurtaran ve parçalanan saatimi Ordu Komutanı Liman von Sanders Paşaya hatıra olarak verdim. Çok şaşırmış ve heyecanlanmıştı. Kendileri de altın cep saatini bana hediye ettiler.

Bu hücumda İngilizler binlerce ölü bırakarak tamamen geri çekildi ve Çanakkale’nin geçilmeyeceğini iyice anlamış oldular.”

Çanakkale Savaşı’na katılan Türk Ordusu’ndan, çoğu öğrenim çağında 253.000 subay, er ve erbaş şehit oldu. Çanakkale’nin geçilemeyeceğini anlayan İngiliz ve Fransızlar da, arkalarında Türkler kadar kayıp bıraktılar. 19/20 Aralık 1915’te Anafartalar ve Arıburnu’ndan, 8-9 Ocak 1916’da Seddülbahir’den kesin olarak çekildiler.

Bu güzel Ülkeyi bizlere yurt olarak bırakanlara, sonsuz saygı ve minnet duymak mecburiyetinde olduğumuzu bir kez daha ifade ederek, vatan ve bayrak uğruna ölen şehitlerimize Allah’tan rahmet diliyoruz. Mekânları Cennet olsun.